جامعه‌ای که امید در رگ‌هایش جریان دارد، قادر خواهد بود بر سخت‌ترین چالش‌ها غلبه کند و این امید باید از راه های مختلف به جامعه تزریق شود.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی قم فوری امید تنها یک احساس زودگذر نیست؛بلکه زیرساخت روانی-اجتماعی یک جامعه پویا و مقاوم است. جامعه‌ای که امید در رگ‌هایش جریان دارد، قادر خواهد بود بر سخت‌ترین چالش‌ها غلبه کند و به سمت آینده‌ای بهتر حرکت کند. تزریق امید به جامعه، سرمایه‌گذاری بر روی مهم‌ترین منبع آن، یعنی «مردم» است. این گزارش به بررسی ابعاد این موضوع از زبان دو تن از صاحب‌نظران می‌پردازد.
 
 امید «سرمایه اجتماعی نامرئی» جامعه


حجت‌الاسلام والمسلمین علی رضایی مسئول دفتر نمایندگی ولی‌فقیه در سازمان بسیج مستضعفین در حاشیه برگزاری دومین رویداد جام رسانه امید در گفتگو با خبرنگار ما، اظهار داشت: امید را می‌توان «سرمایه اجتماعی نامرئی» یک جامعه دانست. زمانی که امید در یک جامعه کمرنگ می‌شود، شاهد کاهش مشارکت اجتماعی، افزایش بی‌اعتمادی و رکود در عرصه‌های اقتصادی و فرهنگی خواهیم بود.
وی ادامه داد: مردم ناامید، تمایلی برای سرمایه‌گذاری بلندمدت - چه سرمایه مالی، چه سرمایه انسانی- ندارند. آنها به جای برنامه‌ریزی برای پنج یا ده سال آینده، در روزمرگی و تلاش برای بقا گرفتار می‌شوند. نقش نهادهای حاکمیتی، رسانه‌ها و نخبگان در تزریق امید، حیاتی است. این تزریق نه با شعار و وعده‌های پوچ، که با «شفافیت»، «عدالت» و «ایجاد فرصت‌های واقعی» محقق می‌شود.
حجت‌الاسلام والمسلمین رضایی بیان داشت: وقتی مردم ببینند که قوانین به صورت عادلانه برای همه اجرا می‌شود، وقتی شاهد باشند که فرصت‌های پیشرفت بر اساس شایستگی و نه روابط تقسیم می‌شود، و وقتی صدایشان شنیده می‌شود، امید به صورت خودجوش در جامعه جوانه می‌زند.
وی افزود: رسانه‌ها نیز به جای بزرگ‌نمایی بحران‌ها، می‌توانند با معرفی الگوهای موفق داخلی، نمایش دستاوردها و پیشرفت‌های کوچک و بزرگ، و ایجاد فضایی برای گفت‌وگوی سازنده، نقش یک کاتالیزور امید را ایفا کنند. در نهایت، جامعه‌ای که امیدوار است، خلاق، نوآور و فعال است و انرژی خود را صرف ساختن فردایی بهتر می‌کند، نه گلایه از امروز.
 
 تزریق امید به جامعه یک اقدام لوکس یا احساساتی نیست


روح‌ الله رحمانی استاد هوش مصنوعی نیز در حاشیه برگزاری دومین رویداد جام رسانه امید در گفتگو با خبرنگار ما اظهار داشت: در کار میدانی ما با جوانان و زنان سرپرست خانوار، به وضوح می‌بینم که امید مانند یک «ویتامین روانی» است که توانایی مقابله با مشکلات را چند برابر می‌کند. ما در پروژه‌های خود سعی کرده‌ایم به جای دادن کمک‌های مقطعی، «امید از طریق توانمندسازی» را تزریق کنیم. برای مثال، وقتی به یک جوان مهارت‌های دیجیتال مارکتینگ را به صورت رایگان آموزش می‌دهیم و سپس او را با بازار کار مرتبط می‌کنیم، ما به او امید داده‌ایم.
وی ادامه داد: او باور می‌کند که می‌تواند با دستان خودش آینده‌اش را بسازد. این باور، معجزه می‌کند. یک جوان ناامید ممکن است در خانه بنشیند و از بیکاری شکایت کند، اما همان جوان اگر ذره‌ای امید داشته باشد، برای یادگیری مهارت جدید اقدام می‌کند، رزومه می‌فرستد و یا حتی کسب‌وکار کوچک خودش را راه می‌اندازد. شبکه‌های اجتماعی هم در این زمینه دو لبه هستند. از یک سو می‌توانند با انتشار اخبار منفی، ناامیدی را دامن بزنند و از سوی دیگر، فضایی برای دیده شدن افراد معمولی با (داستان‌های موفقیت) واقعی باشند.
رحمانی تاکید کرد: ما سعی می‌کنیم با ساخت و انتشار مستندهای کوتاه از افرادی که از دل مشکلات برخاسته‌اند، به دیگران بگوییم: تو نیز می‌توانی. امید مسری است؛ وقتی یک نفر در یک محله موفق می‌شود، انگیزه ده‌ها نفر دیگر را شعله‌ور می‌کند.
همان‌طور که از بیانات این دو صاحب‌نظر برمی‌آید، تزریق امید به جامعه یک اقدام لوکس یا احساساتی نیست، بلکه یک ضرورت استراتژیک برای تضمین سلامت، امنیت و توسعه پایدار است. این مهم از یک سو مستلزم عزم جدی نهادهای حکومتی برای ایجاد بسترهای عادلانه و شفاف است و از سوی دیگر، نیازمند مشارکت فعال نخبگان، رسانه‌ها و سازمان‌های مردم‌نهاد در روایت‌گری مثبت و توانمندسازی اقشار مختلف جامعه است. جامعه امیدوار، جامعه‌ای زنده، پویا و آینده‌ساز است.

انتهای خبر/